Nabestaan
Vol leven waakt ze over
de dood en ziet
geen letters verdwijnen
in jaren van steen.
Ze hoort geen woorden om
gaten te vullen,
proeft geen zout.
“O
verleden! Wat zijt gij broos!
Slechts
een zucht op lippen, een beeld op de vlucht, een vergane roos.”
Wat vergaat aan haar
voeten geeft haar
houvast als haar uren
dagen zijn en haar
nachten te kort om het
wezen te vangen
dat ons is ontgaan.
“O
verleden! Hoe zijt gij verpest!
Laat
ons verdrinken in lijdzame jaren,om te vergeten wat er ons rest.”
Surviving
Full of life she’s keeping death and sees
no letters disappear
into years of stone.
She hears no words to
fill holes, tastes no salt.
"O
past! What did you go brittle!
Only a sigh on lips, an image on the run, a faded
rose. "
What rots at her feet
gives her
grip as her hours are
days and her
nights too short to
catch the being
beyond us.
"O
past! How are you screwed up!
Let us drown in yielding years, resigned to forget
what’s left. "
No comments:
Post a Comment