Wednesday 7 August 2013
Zonder Zinloze Zever Zoveel Zaliger
Een paar weken geleden ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het mezelf nogal moeilijk maak. De reden? Ik leef met een aantal zelfopgelegde regels. Onzinnige regels. Dat komt deels door mijn opvoeding en deels door mijn streven naar perfectie.
Neem nu bijvoorbeeld dat ik altijd wilde dat mijn huis eruit zag alsof ik een fotoshoot van een interieurmagazine verwachtte. Ik hou ervan om mijn huis leuk in te richten, en daar is niets mis mee. Maar een huis constant door een ringetje willen halen, is onmogelijk. Vooral in een gezin met kinderen, huisdieren en creatieve mensen.
Dus neem ik het de laatste tijd niet zo nauw meer. Verbazingwekkend genoeg werkt het bevrijdend om potten verf, uitgescheurde artikels en een mand schone was te laten rondslingeren in de living. Om de kussens in de zetels niet elk uur netjes te zetten en om nog hooguit één keer per dag rondslingerend hondenspeelgoed op te ruimen.
En de (onverwachte) bijwerking is dat ik me voor het eerst in jaren echt thuis voel in ons huis.
Een tweede voorbeeld is uitslapen. Of beter gezegd, het ontbreken eraan.
Op vrije dagen moest ik ten laatste om half negen uit bed zijn. In mijn hoofd hoorde dat zo. Nu heb ik ontdekt dat de aarde niet stopt met draaien en dat mijn gezin er nog steeds is, ook al sta ik pas om tien uur op. Mijn dochter, Bobby Jean, kan best zelf voor een ontbijtje zorgen, de hond heeft een ruime blaas en er heeft nog niemand verontwaardigd aangebeld omdat de rolluik om elf uur nog naar beneden is.
Dus draai ik me 's morgens nog eens om. Een keer of drie.
¡Viva la libertad!
Sofia y Dolores
Neem nu bijvoorbeeld dat ik altijd wilde dat mijn huis eruit zag alsof ik een fotoshoot van een interieurmagazine verwachtte. Ik hou ervan om mijn huis leuk in te richten, en daar is niets mis mee. Maar een huis constant door een ringetje willen halen, is onmogelijk. Vooral in een gezin met kinderen, huisdieren en creatieve mensen.
Dus neem ik het de laatste tijd niet zo nauw meer. Verbazingwekkend genoeg werkt het bevrijdend om potten verf, uitgescheurde artikels en een mand schone was te laten rondslingeren in de living. Om de kussens in de zetels niet elk uur netjes te zetten en om nog hooguit één keer per dag rondslingerend hondenspeelgoed op te ruimen.
En de (onverwachte) bijwerking is dat ik me voor het eerst in jaren echt thuis voel in ons huis.
Een tweede voorbeeld is uitslapen. Of beter gezegd, het ontbreken eraan.
Op vrije dagen moest ik ten laatste om half negen uit bed zijn. In mijn hoofd hoorde dat zo. Nu heb ik ontdekt dat de aarde niet stopt met draaien en dat mijn gezin er nog steeds is, ook al sta ik pas om tien uur op. Mijn dochter, Bobby Jean, kan best zelf voor een ontbijtje zorgen, de hond heeft een ruime blaas en er heeft nog niemand verontwaardigd aangebeld omdat de rolluik om elf uur nog naar beneden is.
Dus draai ik me 's morgens nog eens om. Een keer of drie.
¡Viva la libertad!
Sofia y Dolores
Subscribe to:
Posts (Atom)